1. Życie jest jak pudełko czekoladek - nigdy nie wiesz, co ci się trafi.

Urodziłam się w małym miasteczku o nazwie Knoxville w stanie Georgia. Było małe, wszyscy wszystkich znali, nikt nie miał przed sobą żadnych tajemnic, a może mieli tylko je ukrywali grubo pod skórą. Kiedy tylko przyszłam na świat, ludzie zaczęli gadać o mnie. Każdy chciał mnie widzieć, przez co mama była nieco nerwowa i czasem chciała mnie ukryć gdzieś daleko stąd. Nic takiego nie nastąpiło. Mój ojciec nie był bardzo wylewny w uczuciach do mnie. Gdy skończyłam pięć lat, pierwszy raz mnie uderzył, jak rozlałam herbatę na podłogę i on w nią wdepnął. Mamy nie było, a ja przecierpiałam to skrycie.Potem, mając dziesięć lat stało się coś złego.

Jak już mówiłam, mój ojciec nie pałał do mnie rodzicielskim uczuciem i kiedy tylko nadarzała się okazja, bił mnie a ja nie mogłam nic powiedzieć mamie, bowiem zagroził, że spotka mnie gorsza kara. Tak więc milczałam, z trudem przełykając łzy. W moje dziesiąte urodziny, mama upiekła mi tort i dała piękny prezent - szykowną branzoletkę z perełkami i do tego kremową sukienkę z koronką u dołu. Obie rzeczy mi się bardzo spodobały. Kiedy tylko zasiadłyśmy do stołu z tortem na talerzach, do domu wpadł ojciec. Był pijany i wściekły. Widząc mamę z nożem, podbiegł do niej i jej go wyrwał, zamachując się tak jakby chciał jej poderżnąć gardło. Nie trafił dlatego że ona instynktownie ukucnęła, lecz dźgnął ją w plecy.
Wpadłam w wielką złość i rzuciłam się na niego, okładając pięściami jak bokser. Jednak to nic nie pomogło, bowiem odrzucił mnie na przeciwległą szafkę. Ryknął i podchodząc do mnie, z całej siły kopnął w żebra. Wziął zamach i ciął przez twarz. Z rany trysnęła krew, zalewając mi widok. Ponownie się zamachnął, lecz ja podcięłam mu nogi i upadł. Wtedy ogarnięta furią, skoczyłam mu na klatkę i uderzyłam kilka razy w szczękę, słysząc nieprzyjemny dla ucha zgrzyt zaczęłam go okładać po klatce piersiowej. W pewnym momencie uderzyłam z taką siłą, że mostek pękł a moja ręka bardziej zagłębiła się w nim. Moja przerażona mama chwyciła mnie w ramiona i oderwała od bydlaka. Zaczęła szeptać uspokajająco, przeniosła mnie do pokoju i zamknęła za sobą drzwi.
- Moja słodka Evy - szeptała. - Moje drogie dziecko. Słuchaj bardzo uważnie, bo to co teraz powiem, zaważy na naszym dalszym życiu.
- Mamusiu - zapiszczałam, tuląc się do jej piersi.
- On nie był nigdy twoim ojcem. Brzmi to bardzo nieprawdopodobnie, lecz jest to prawdą. Kiedyś spotkałam pewną istotę. Był piękny, mądry i szarmancki. Od razu mogłam się z nim dogadać. Wiem, że nie rozumiesz jeszcze tego, ale wtedy to się w nim zakochałam. Owocem naszej miłości jesteś ty, moja słodka dziecino. Masz wiele z niego, włosy, oczy, siłę, charyzmę i miłośc do życia. Kiedy dorośniesz będziesz piękna tak jak on. Rana na oku się zagoi, lecz teraz musimy zadzwonić na policję i karekę. Możliwe, że on nie żyje. Ale to nic, ty jesteś ważniejsza - mówiąc to, usadziła mnie na łóżku i zeszła do kuchni. Po pół godzinie byli u nas policjanci i spisywali zeznania, dziwnie mi się przypatrując. Sama im powiedziałam, że go pobiłam. Nie chcieli wierzyć, lecz zmienili zdanie widząc jego ciało. Zaraz potym pojechałyśmy do szpitala.



Żadnej sprawy nam nie wytoczono, jednakże sąsiedzi zaczęli cicho między sobą o mnie poszeptywać i czasem bez ogródek szykanować, więc razem z mamą wyjechałyśmy stąd w poszukiwaniu lepszego miejsca na życie.